Nie ukrywam, ze brakowało mi nowoczesnego kompendium wiedzy o bursztynie. Z tym większym zainteresowaniem przystąpiłem do lektury nowej książki o złocie Bałtyku – bursztynie bałtyckim. Publikacja „Bursztyn (sukcynit), inne żywice kopalne, subfosylne i współczesne” wyszła z pod ręki Anieli Matuszewskiej, pracownika naukowego Uniwersytetu Śląskiego. zajmującego się od wielu lad badaniami z geochemii organicznej kaustobiolitów, w tym liptobiolitów, do których należą także żywice kopalne.
W przyrodzie może to być bursztynowa kropla - drobny naciek, ciekawy w swojej formie i zróżnicowanej powierzchni, albo bogate w inkluzje drobnych stawonogów, i fragmenty „tamtejszej” flory sople. Obok tych drobnych form, także swoisty fenomen przyrody, nadspodziewanie duże bryły, nigdy o przypadkowych kształtach, zawsze formą i odciskami zachowanymi na powierzchni, dające świadectwo swego powstania w szczelinach macierzystego tajemniczego drzewa. Bursztyn – znamy go dobrze – wszak to w Polsce jeden z piękniejszych, ciepłych kamieni ozdobnych. Talizmany, fetysze i nieomal równolegle ozdoby, już w pradziejach zapoczątkowały zainteresowanie człowieka bursztynem. Najpierw była ciekawość i olśnienie znalezioną przypadkowo bryłką. Dziś jest już bursztyn surowcem rozwiniętego przemysłu jubilerskiego i formą inspirującą artystów do coraz oryginalniejszych dzieł sztuki.
Targi Złoto Srebro Czas we współpracy z prof. Barbarą Kosmowską - Ceranowicz z Muzeum Ziemi PAN i pod patronatem Bursztynowego Portalu amber.com.pl rozpoczynają projekt prezentacji bursztynu ze szczególnym uwzględnieniem promocji tradycji bursztynniczych środkowej i południowej Polski, obejmujący pełne spektrum zagadnień związanych z tym tematem: od etapu powstawania, poprzez początki obróbki, aż po współczesne wytwórstwo.
Ktoś zapyta: skąd bursztyn nad Wartą? Są dwa wyjścia: albo zostawili go tutaj kupcy przemierzający te ziemie w drodze nad Bałtyk, albo został „zasiany” podczas jednego z Europejskich Świąt Bursztynu. Okazuje się bowiem, że zabawa w kolorach „złota północy” może się odbywać nie tylko nad morzem, ale także w środku Polski, a dokładnie miejscach, gdzie przed wiekami wiódł starożytny szlak bursztynowy.
SYTUACJA NA POLSKIM RYNKU LATEM 2009 Zaznaczył się bardzo wyraźnie dalszy spadek popytu na biżuterię zdobioną popularnymi od 20. lat kamieniami z bursztynu poprawianego termicznie na różne odcienie koloru koniakowego. I to zarówno ze strony krajowców jak i zagranicznych turystów, którzy zresztą byli mniej liczni i mniej zainteresowani wyrobami z bursztynu w ogóle. Coraz bardziej daje o sobie znać rozpowszechnienie zwyczaju przydawania nazwy bursztyn amber różnym żywicom kopalnym z wielu krajów na wszystkich kontynentach, przez co bursztyn bałtycki nie może już być postrzegany jako wyjątkowa substancja, charakterystyczna na Europy Środkowej, a szczególnie Polski. Kiedy poważne sieci polskich sklepów jubilerskich, w pogoni za oryginalnością, lekkomyślnie eksponują na witrynach wielkie bryły żywicy kopalnej z Dominikany, Meksyku lub Malezji i jeszcze większe kopalu z Kolumbii, tuż obok wyrobów z prawdziwego bursztynu bałtyckiego działają na rzecz osłabienia marki tradycyjnych szlaków bursztynowych. Nie wymieniam tu z nazwy zasłużonych firm jubilerskich, z pięknymi galeriami w Warszawie i Krakowie, odpowiedzialnych za tego rodzaju praktyki, aby nie potęgować skutków „pomieszania dobrego i złego”. Na szczęście Gdańsk, gdzie Miłoszowy cytat o pomieszaniu wyryty jest na pomniku przed stoczniową bramą, unika zrównania rodzimych i obcych żywic w ofercie dla przybyszów z obcych stron. Zapewne nie tylko z przywiązania do tradycji, lecz także wskutek znajomości różnic jakościowych pomiędzy sukcynitem a innymi żywicami, które w oczywisty sposób ujawniają się w trakcie obróbki. Bo warto zauważyć, że w przeciwieństwie do drobnej biżuterii z małymi kamyczkami bursztynowymi, popyt na okazałe naszyjniki, bransolety i wisiory utrzymał się, a w Trójmieście i nadmorskich kurortach nawet wyraźnie wzrósł. Doszło wskutek tego do odwrócenia roli polskiego rynku jako dominującego eksportera i do dość licznych zakupów naszyjników u producentów litewskich. Bardzo wzrósł popyt na rzeźbione figurki i reliefy szczególnie z brył dużych wymiarów. Większość z nich ma cechy stylowe i techniczne wskazujące na Obwód Kaliningradzki Rosji. Trafiają do nas zawiłymi drogami, bowiem oficjalny ich import nie jest odnotowany w urzędach celnych. Pewnie obawa przed ujawnieniem tych dróg powoduje, iż niezmiernie rzadko, może jedna na tysiąc rzeźb jest sygnowana przez autora lub firmę wykonawczą. Mimo anonimowości rzeźb uzyskują one dość wysokie ceny detaliczne: średnio około 40 zł/g czyli prawie 5 razy więcej niż biżuteria. Dzieła sygnowane są znacznie droższe. Ogólnie przy pewnych symptomach recesji nie doszło jednak do obniżenia poziomu cen detalicznych biżuterii ani marż handlowych w detalu. Zapewnia to sieci handlowej rentowność, choć może na nieco obniżonym poziomie. Gorzej rentownością u producentów gdzie wzrosły koszty pracy i ceny usług przy niemożności podwyższenia cen zbytu.
/67.JPG)
Ktoś zapyta: skąd bursztyn nad Wartą? Są dwa wyjścia: albo zostawili go tutaj kupcy przemierzający te ziemie w drodze nad Bałtyk, albo został „zasiany” podczas jednego/68.JPG)
z Europejskich Świąt Bursztynu. Okazuje się bowiem, że zabawa w kolorach „złota północy” może się odbywać nie tylko nad morzem, ale także w środku Polski, a dokładnie miejscach, gdzie przed wiekami wiódł starożytny szlak bursztynowy. /12.JPG)
/13.JPG)